karola-g

"I just know there's no escape now,
Once it sets its eyes on you..."
                       Within Temptation "Stand My Ground"

 Nie wiem już czy jest lepiej, czy gorzej, już nic nie wiem. Nie jestem w stanie naawet myśleć o najprostszych rzeczach; w szkole jeszcze nie jest tak źle, w sumie powiedziałabym nawet, że jest nieźle, ale co z tego, jak przychodzę do domu i znowu to samo? Mam już tego naprawdę dość, a nie mogę zrobić nic,żeby to zmienić. Ktoś mógłby powiedzieć,że gdybym chciała,to bym to zmieniła,a właśnie nie,nieprawda...Ja bym bardzo chciała,ale po pierwsze nie mam jak i nie wiem,w jaki sposób mogłabym to zrobić,po postu się nie da,a po drugie, w końcu to wszystko dzieje się na moje własne życzenie; miałam wybór,choć tak jak pisałam,i tak wybrałam "mniejsze zło", jeśli można tak to nazwać. W weekend po prostu siedziałam i przez 5 godzin gapiłam się bezmyślnie w monitor; to chyba nie jest normalne...I właściwie od dłuższego czasu zastanawiam się, czy ze mną jest na pewno wszystko w porządku,bo czuję się jakbym była jakaś nienormalna,mówię poważnie.Może faktycznie coś jest ze mną nie tak?? Ale co??!! Przecież nie jestem wariatką, jestem zdrowa na umyśle...Nie mogę pojąć tego,co się ze mną dzieje.Przypuszczałam,że będzie ciężko,ale nie wiedziałam,że aż tak.To mnie zaczyna przerastać, a jeszcze skończy się na tym,że po kolejnym pół roku męczarni wrócę do punktu wyjścia i już nie będę kompletnie wiedziała,czy wolę ból i cierpienie,i ciągły płacz,czy może pustkę,stany depresyjne i brak świadomości tego,co robię i co się wokół mnie dzieje.Obydwie opcje mnie przerażają,a cały dowcip polega na tym,że nie zaufam już nikomu,nikogo nie chcę już kochać,niczego już nie chcę...Tylko spokoju...Chociaż nie takiego,jaki mam teraz.Boże,to jest jakiś koszmar.:(

"Better kill me before I kill you,
You look good in black.
Pay the bill and keep on walking,
Get a hole in their back..."
                   A.Lipnicka & J.Porter "Bones Of Love"

 Znowu mam doła. Tak właśnie sobie myślę, że może to wszystko było tylko złym snem. Że może to się nie wydarzyło naprawdę. Boże, wiem,że byłoby cudownie, gdyby tak było, bardzo bym tego chciała, ale niestety... Już odchodzę od zmysłów, wariuję.To takie dziwne, z jaką dokładnością i prezycją można przypomnieć sobie własne uczucia, jak potrafią powrócić niczym przywołany duch z przeszłości...Takie wspomnienia wróciły i dopadły mnie z taką siłą, że mam wrażenie, jakby to wszystko działo się teraz, odczuwam to wszystko ponownie i jestem przerażona całą sytuacją. Minął prawie rok od tego czasu; pół roku od momentu rezygnacji, ale niespełna rok od początku cierpienia i bólu. Rzeczy,o których myślałam, że nie pamiętam lub zapomniałam teraz nagle się pojawiają i w sumie niewiarygodna jest siła tego przekazu uczuć sprzed roku, niewiarygodna jest w ogóle siła tego bólu... Trochę czasu minęło i zdążyłam zbagatelizować pewne sprawy, a jednak to nie wystarczy; znowu zdałam sobie sprawę, w jakie piekło weszłam wtedy. Doskonale też pamiętam, że zastanawiałam się wtedy, co będę za rok robiła, jak będzie wyglądać moje życie, co się w nim zmieni...I proszę bardzo: jest jak jest, siedzę nadal przy tym samym komputerze, słucham nadal tych samych piosenek, wyglądam prawie tak samo, ale psychicznie myślę już zupełnie inaczej, choć nabrałam pewnego podziwu dla dziewczyny, która zniosła to, co teraz do mnie wróciło; dla samej siebie. Nie wiem kiedy coś się zmieni, o ile w ogóle do tego dojdzie...

" I don't care, I never lied to you anyway,
I don't care,
Don't you hear me when I say
I don't care..."
                        Milk Inc. feat. Sylver "I Don't Care"

 Szczerze powiedziawszy, mam całkiem niezły humor.W szkole, a właściwie w klasie się tak fajnie zrobiło,zaczęłam się nareszcie czuć dokładnie tak jak chciałam.Jest nawrót,bo zrobił się podział dziewczyn,jak w każdej klasie,w której byłam,ale tym razem jestem w tej "lepszej" grupie,choć w zasadzie lubię wszystkich.Dobrze się czuję,nie ma żadnej dyskryminacji,jest świetnie.Dobrze myślałam,że po pierwszym półroczu się rozkręci; żeby tylko tak się utrzymało.Cieszę się,jest dobrze,a szkoła to chyba jedyna rzecz,jaka w tym momencie mnie ożywia...Przynajmniej się coś dzieje.A tak,to przychodzę do domu,siedzę na gg i żywcem nie mam co robić.Stwierdziłam,że mogę się pouczyć...Tyle,że mi się nie chce.:/

"And I wonder if you know,
How it really feels
To be left outside alone,
When it's cold out here.
Well,maybe,you should know,
Just how it feels
To be left outside alone."
                  Anastacia "Left Outside Alone"

 Znów załapałam strasznego doła.Przypomniało mi się wszystko; czytając dawne notki z archiwum widziałam siebie: szaloną,nienormalną,figlarną...W tamtym okresie byłam taka szczęśliwa, zaznałam radości,miłośći i szczęścia, a potem zostało mi to tak brutalnie odebrane,bez żadnego ostrzeżenia.Zostałam sama.Później już było tylko gorzej; zwodzenie,płacz,rozpacz.Żyłam w jakimś transie,nic do mnie nie docierało, to był koszmar. Pamiętam tylko mnóstwo bólu i cierpienia,które musiałam znosić w milczeniu,ukrywać w sobie i udawać,że jest w porządku,a najgorsze było to,że musiałam udawać przed samą sobą.Czasem wydawało mi się,że zwariowałam.Ale nie mogłam przestać,nie chciałam; chciałam tego bólu,żeby udowodnić sobie swoje uczucia i to,że jeszcze jakoś żyję,żeby nie stracić iluzji i marzeń; byłam w stanie poświęcić wszystko,żeby chronić te wartości.Mogłam cierpieć w zamian za namiastkę tego,co było kiedyś,mogłam płakać i umierać wewnątrz siebie dla paru ulotnych chwil.Ale nie chciałam tego tracić.To był tragiczny okres.Byłam tak otępiała,że już wszystko robiłam automatycznie,chyba traciłam świadomość tego,co robię,miałam postępujące stany depresyjne,momenty euforii,a zaraz po nich totalny spadek w nicość...Aż w końcu nie wytrzymałam,postanowiłam zrezygnować z tego wszystkiego.Nie chciałam,bo bałam się tego,co może nastąpić,ale nie miałam wyjścia,mogłam wybierać,ale był to tylko wybór "mniejszego zła".Już chyba byłam kompletnie zobojętniała na wszystko,nie chciałam już nic czuć...Pozbyłam się tego,co tak usilnie starałam się zatrzymać w sobie.Psychicznie goniłam resztkami.Stwarzałam sobie swój własny świat doznań i doświadczeń,ale to tylko jeszcze bardziej bolało; marzenia raniły mnie chyba nawet bardziej niż rzeczywistość.Po prostu nie mogłam już tak dłużej.Pół roku szczęścia,a potem ponad pół roku stanu,którego właściwie nie da się opisać słowami...Miałam dość.Czułam się beznadziejnie,więc pozbyłam się tego wszystkiego wiedząc,co otrzymam w zamian,a raczej kim się stanę.I dotarłam do takiego stanu.Absolutnie nie uważam tego za dobry wybór,powiedziałabym nawet,że jest jeszcze gorzej niż było; nie czuję już wprawdzie bólu,nie cierpię,ale....nie czuję już praktycznie nic.Jakieś resztki może tam we mnie są...Ale nie mam już marzeń,nie żyję iluzjami,bo ich nie posiadam,nie mam żadnego celu...Czuję jedynie pustkę,i to tak ogromną,że aż mnie to przeraża.I właśnie tego się bałam,tej pustki,tej bezradności,zagubienia,stanu otępienia...Teraz tylko to mam.Czuję się,jakbym w ogóle nie żyła.Nie ma też takiej rzeczy,której bym chciała,po prostu nie ma.Nad niczym się nie zastanawiam.Zresztą...już od jakiegoś czasu nie chcę się nad niczytm zastanawiać.Już niczego nie chcę.Naprawdę.Od kiedy jestem w takim stanie,nie uroniłam ani jednej łzy,ani razu nie płakałam...Czy ja naprawdę zabiłam w sobie wszystko? Czy naprawdę nie jestem już zdolna do najzwyklejszych uczuć? Boże, przeraża mnie moja własna osoba,to co się ze mną stało...Ale zrobiłam to na własne życzenie,nie mogę mieć do nikogo pretensji...Z tym,że...czy miałam jakieś inne wyjście?? Udawać albo robić coś na siłę? To by było jeszcze gorsze...Nie jestem w stanie niczego określić,czasem czuję tylko strach....Widzę przeszłość,ale nie widzę przyszłości....

"That's why I don't believe in words,
I had to experience how it hurts,
To struggle,in mad man's trouble.
So, baby, it's just okay to kiss you,
But don't ever think my heart will miss you,
Believe me, I'm just decieved".
                                                                        Vanilla Ninja "Heartless"

"So if we meet somewhere tonight,
You'd better be set to fight.
In the darkness of missing stars
You won't see me,but you'll feel me inside."
                                                                        Vanilla Ninja "Liar"


 W zasadzie jest lepiej niż przez ostatnie parę dni, jutro się zaczyna szkoła, znowu powrót do codzienności, ta rutyna mnie kiedyś doprowadzi do szaleństwa. Patrzę czasem na inne osoby i myślę sobie,że dokądś zmierzają, do jakiegoś określonego celu,a ja? Nie wiem, dokąd zmierzam. Nie mam celu. Idę przez życie i nie widzę w tym sensu. Byłam na giełdzie dzisiaj, poznałam Marcina; zapytałam, w co w takim razie można wierzyć, jeśli znika nadzieja. Odpowiedział: "W ideały." Czy ja wiem?? Wiara w ideały może i jest dobra,ale jeszcze trzeba te ideały mieć. Nie można mieć wszystkiego naraz, ale można próbować. Gdyby chociaż znalazło się coś, co by mi przywróciło nadzieję... Nie widzę czegoś takiego. Nie widzę na razie nic. Wszystko jest identyczne, nic się nie dzieje...Szkoda,bo to przemija i nic po sobie nie pozostawia.